Bana konuşma demişti. Konuşmamamı isteyen ilk insan değildi ve belki son olmayacaktı da ama konu bu değildi. Yani konuşma diyenler çok konuştuğum için öyle derlerdi ama bu kez farklıydı. Ben konuştukça canı yanıyordu sanki. Ne ben anlatabildim ne o anlayabildi. Benim her sözüm bir tokattı sanki her kelimemle biraz daha canı yanıyordu. Susmadım bende, inadına konuştum, konuştum, konuştum. Son sözü "git buradan" olmuştu. Ben gidemedim ama en azından susmayı başarmıştım. Üzerine gelen her darbenin etkisiyle olsa gerek, olayın sıcaklığı geçince o ana kadar direnen vücudu artık pes etmiş canı yanmaya ve ağlamaya başlamıştı. Ben gidemedim ama o döndü, gitti, ağlıyordu. Öyle sessiz bakakaldım. Ona son bakışım bu oldu. İlk defa söyleyecek bir şey bulamamıştım, konuşamıyordum.
keşke konuşsaymışsın beh.niye herkes konuşması gereken yerlerde susuyor arkadaş! anonim özge ben bu arada:D sanırım bende susmam gereken yerlerde konuşuyorum:/
YanıtlaSilSevgili özge burası susman gereken yerlerden değil istediğin kadar konuşabilirsin :)
Silsoruma cevap vermek yerine bunu söylemiş olmanda güzel blogger:)bak ben demiştim ama yaa:P özge konuşur öyle:D pardon anonim özge:))))
YanıtlaSiltamam anonim özge nasıl istiyorsan öyle olsun :)
Silbu yaşanmış mı? yoksa sadece öylece bir yazı mı? anonim özge yine:D
YanıtlaSilbak ona cidden burada cevap veremem işte kusuruma bakma :)
Silhaydaaaa ona olmaz buna olmaz sıktın amaa!:DD:PPPkendim için sormuştum zaten ona göre üzülecektim:D ama sükut ikrardan gelir diye bir laf vardır bilir misin blogger?? ;)
YanıtlaSil:)
Sil