Yirmi üç yaşındayım. Ergenlik heyecanlarından kurtulup, mantık çerçevesinde gerçek dünyayı fark edeli biraz zaman geçti. Ama hâlâ engelleyemediğim heyecanlarım var. İskambil kartları, zarf içinde gönderilmiş bir mektup, beklentisiz saplantılı sadakat duyguları gibi şeylerin büyüsüne hâlâ inanıyorum ve bunlardan vazgeçmek elimde değil.
Ben bugün ilk defa birinden mektup aldım. Bunu bana yaşatan insana binlerce kez selam olsun. Arada böyle heyecanlar için kendinize torpil geçin. Hepsi bir yana, ben bu heyecanı hangi cümlelerle kime anlatayım hiç bilmiyorum. Yalnız yaşayamayacağım kadar büyük geldi bana.
Ve biliyorum ki benim gibi insanlar var bu dünyada. Telefonla kısa mesaj yerine, eline mektup geçince mutluluğu bulacağını düşünen insanlar var etrafta. Biliyorum, arıyorum ama bulamıyorum.
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelmaelma
YanıtlaSilBu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSilolmaz, olamaz...
YanıtlaSilBirkaç arkadaşıma mektup yazsınlar diye yalvardım. Şimdi de birkaç insana yazmam gereken ama fırsat bulup yazamadığım mektuplar var. Geçen yıl aldığım bir mektupla bu yıl aldığım başka bir mektubu da hala saklıyorum *-*
YanıtlaSilEn güzel tarafı saklayıp defalarca okuyabilmek zaten
Sil