Bana konuşma demişti. Konuşmamamı isteyen ilk insan değildi ve belki son olmayacaktı da ama konu bu değildi. Yani konuşma diyenler çok konuştuğum için öyle derlerdi ama bu kez farklıydı. Ben konuştukça canı yanıyordu sanki. Ne ben anlatabildim ne o anlayabildi. Benim her sözüm bir tokattı sanki her kelimemle biraz daha canı yanıyordu. Susmadım bende, inadına konuştum, konuştum, konuştum. Son sözü "git buradan" olmuştu. Ben gidemedim ama en azından susmayı başarmıştım. Üzerine gelen her darbenin etkisiyle olsa gerek, olayın sıcaklığı geçince o ana kadar direnen vücudu artık pes etmiş canı yanmaya ve ağlamaya başlamıştı. Ben gidemedim ama o döndü, gitti, ağlıyordu. Öyle sessiz bakakaldım. Ona son bakışım bu oldu. İlk defa söyleyecek bir şey bulamamıştım, konuşamıyordum.
